Political Structure

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΣ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΟΜΗ

Ancient Greece consisted of several hundred more or less independent city-states (poleis). This was a situation unlike that in most other contemporary societies, which were either tribal, or kingdoms ruling over relatively large territories. Undoubtedly the geography of Greece?divided and sub-divided by hills, mountains and rivers?contributed to the fragmentary nature of ancient Greece. On the one hand, the ancient Greeks had no doubt that they were 'one people'; they had the same religion, same basic culture, and same language. Furthermore, the Greeks were very aware of their tribal origins; Herodotus was able to extensively categorise the city-states by tribe. Yet, although these higher-level relationships existed, they seem to have rarely had a major role in Greek politics. The independence of the poleis was fiercely defended; unification was something rarely contemplated by the ancient Greeks. Even when, during the second Persian invasion of Greece, a group of city-states allied themselves to defend Greece, the vast majority of poleis remained neutral, and after the Persian defeat, the allies quickly returned to infighting.

Thus, the major peculiarities of the ancient Greek political system were; firstly, its fragmentary nature, and that this does not particularly seem to have tribal origin; and secondly the particular focus on urban centres within otherwise tiny states. The peculiarities of the Greek system are further evidenced by the colonies that they set up throughout the Mediterranean Sea, which, though they might count a certain Greek polis as their 'mother' (and remain sympathetic to her), were completely independent of the founding city.

Inevitably smaller poleis might be dominated by larger neighbors, but conquest or direct rule by another city-state appears to have been quite rare. Instead the poleis grouped themselves into leagues, membership of which was in a constant state of flux. Later in the Classical period, the leagues would become fewer and larger, be dominated by one city (particularly Athens, Sparta and Thebes); and often poleis would be compelled to join under threat of war (or as part of a peace treaty). Even after Philip II of Macedon 'conquered' the heartlands of ancient Greece, he did not attempt to annex the territory, or unify it into a new province, but simply compelled most of the poleis to join his own Corinthian League.

Η Αρχαία Ελλάδα αποτελούνταν από πολλές εκατοντάδες περισσότερο ή λιγότερο ανεξάρτητες πόλεις - κράτη. Αυτή ήταν μια κατάσταση που σε αντίθεση με τις περισσότερες άλλες σύγχρονες κοινωνίες, οι οποίες ήταν είτε φυλετικές, ή βασίλεια που κυβερνούσαν σε σχετικά μεγάλες περιοχές. Χωρίς αμφιβολία, η γεωγραφία της Ελλάδας-χωρισμένη και υποδιαρεμένη από βουνά λόφους και ποτάμια - συνέβαλε στον κατακερματισμένο χαρακτήρα της αρχαίας Ελλάδας. Από τη μία πλευρά, οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι ήταν «ένας λαός», όπου είχαν την ίδια θρησκεία, ίδιο βασικό πολιτισμό, και την ίδια γλώσσα. Επιπλέον, οι Έλληνες γνώριζαν πολύ καλά την φυλετική προέλευσή τους. Ο Ηρόδοτος ήταν σε θέση να ταξινομήσει εκτενώς τις πόλεις-κράτη με βάση τη φυλή. Ωστόσο, παρόλο που υπήρχαν αυτές οι υψηλοτέρου επιπέδου σχέσεις, φαίνεται να είχαν σπάνια πρωταρχικό ρόλο στην ελληνική πολιτική. Η ανεξαρτησία των πόλεων διαφυλάσσονταν με ζήλο και η ενοποίηση ήταν κάτι που σπάνια συναντιόταν στους αρχαίους Έλληνες. Ακόμα και όταν, κατά τη δεύτερη περσική εισβολή στην Ελλάδα, μια ομάδα πόλεων-κρατών συμμάχησαν για να υπερασπιστούν την Ελλάδα, η συντριπτική πλειοψηφία των πόλεων παρέμεινε ουδέτερη, και μετά την περσική ήττα, οι σύμμαχοι γρήγορα επέστρεψαν στις εσωτερικές διενέξεις.

Έτσι, οι μεγάλες ιδιαιτερότητες του αρχαίου ελληνικού πολιτικού συστήματος ήταν: πρώτον, ο αποσπασματικός χαρακτήρας της, και ότι αυτό δεν φαίνεται τόσο πολύ να έχει φυλετική προέλευση, και δεύτερον, η ιδιαίτερη έμφαση στα αστικά κέντρα μέσα στα κατά τα άλλα μικροσκοπικά κράτη. Οι ιδιαιτερότητες του ελληνικού συστήματος μαρτυρούνται ακόμη πιο έντονα από τις αποικίες που είχαν δημιουργηθεί παντού σ? ολόκληρη τη Μεσόγειο Θάλασσα, οι οποίες, αν και μπορεί να θεωρούσαν μια συγκεκριμένη Ελληνική πόλη ως «μητρόπολή» τους (και εξακολουθούσαν να την σέβονται), ήταν εντελώς ανεξάρτητες από τη μητρόπολή τους.

Αναπόφευκτα μικρότερες πόλεις θα μπορούσαν να κυριαρχούνται από ισχυρότερους γείτονες, αλλά η κατάκτηση ή η άμεση διακυβέρνηση από μια άλλη πόλη-κράτος φαίνεται να ήταν αρκετά σπάνια. Αντ? αυτού οι πόλεις τους ομαδοποιούνται σε αμφικτυονίες - ομοσπονδίες, των οποίων η συμμετοχή βρισκόταν σε διαρκή ροή. Αργότερα, στην Κλασική περίοδο, οι αμφικτυονίες θα γίνουν λιγότερες και μεγαλύτερες, κυριαρχούμενες από μια πόλη (ιδιαίτερα την Αθήνα, τη Σπάρτη και τη Θήβα) και συχνά οι πόλεις ήταν αναγκασμένες να γίνουν μέλη υπό την απειλή πολέμου (ή ως όρος μιας συνθήκης ειρήνης). Ακόμη και αφότου ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας «κατέκτησε» την ενδοχώρα της αρχαίας Ελλάδας, ο ίδιος δεν επιχείρησε να προσαρτήσει το έδαφος, ή να το ενοποιήσει σε μια νέα περιοχή, αλλά απλώς ανάγκαζε τις περισσότερες από τις πόλεις να ενωθούν στη δική του Κορινθιακή αμφικτυονία.