CHAPTER 1

My Early Home

The first place that I can well remember was a

large pleasant meadow with a pond of clear water

in it. Some shady trees leaned over it, and rushes

and water-lilies grew at the deep end. Over the

hedge on one side we looked into a plowed field,

and on the other we looked over a gate at our

master?s house, which stood by the roadside; at the

top of the meadow was a plantation of fir trees,

and at the bottom a running brook overhung by a

steep bank.

While i was young i lived upon my mother?s

milk, as i could not eat grass. In the daytime

I ran by her side, and at night i lay down

close by her. When it was hot, we used to

stand by the pond in the shade of the trees,

and when it was cold, we had a nice warm

shed near the plantation.

As soon as i was old enough to eat grass, my

mother used to go out to work in the day

time, and came back in the evening.

There were six young colts in the meadow

besides me; they were older than i was; some

were nearly as large as grown-up horses. I

used to run with them, and had great fun;

we used to gallop all together round and

round the field, as hard as we could go.

Sometimes we had rather rough play, for

they would frequently bite and kick as well

as gallop.

One day, when there was a good deal of

kicking, my mother whinnied to me to come

to her, and then she said:

?I wish you to pay attention to what I am

going to say to you. The colts who live here

are very good colts, but they are cart-horse

colts, and, of course, they have not learned

manners. You have been well bred and well

born; your father has a great name in these

parts, and your grandfather won the cup

tow years at the Newmarket races; your

grandmother had the sweetest temper of any

horse I ever knew, and I think you have

never seen me kick or bite. I hope you will

grow up gentle and good, and never learn

bad ways; do your work with a good will,

lift your feet up well when you trot, and

never bite or kick even in play.?

I have never forgotten my mother?s advice;

I knew she was a wise old horse,and our

master thought a great deal of her. Her name

was Duchess, but he often called her pet.

Our master was a good, kind man. He gave

us good food, good lodging, and kind words;

he spoke as kindly to us as he did to his little

children. We were all fond of him, and my

mother loved him very much. When she saw

him at the gate, she would neigh with joy,

and trot up to him. He would pat and stroke

her and say, ?Well, old Pet, and how is your

little Darkie?? I was a dull black, so he

called me Darkie; then he would give me a

piece of bread, which was very good, and

sometimes he brought a carrot for my mother.

All the horses would come to him, but i

think we were his favourites. My mother

always took him to the town on a market

day in a light gig.

There was a plowboy, Dick, who sometimes

came into our field to pluck blackberries

from the hedge. When he had eaten all he

wanted, he would have what he called fun

with the colts, throwing stones and sticks at

them to make them gallop. We did not much

mind him, for we could gallop off; but

sometimes a stone would hit and hurt us.

One day he was at this game, and did not

know that the master was in the next field;

but he was there, watching what was going

on;over the hedge he jumped in a snap, and

catching Dick  by her arm, he gave him such

a box on the ear as made him roar with the

pain and surprise. As soon as we saw the

master, we trotted up nearer to see that went

 on.

?Bad boy!? he said, ?Bad boy! To chase

the colts. This is not the first time, nor the

second, but it shall be the last-there-take

your money and go home. I shall not want

you on my farm again.? So we never saw

Dick any more. Old Daniel, the man who

looked after the horses, was just as gentle

as our master, so we were well off.

Κεφάλαιο 1

Το πρώτο μου σπίτι

Το πρώτο μέρος που θυμάμαι καλά ήταν ένα

μεγάλο ωραίο λιβάδι με μια λιμνούλα με καθαρό

νερό. Το σκέπαζαν μερικά δέντρα με την σκιά τους,

και βούρλα και νούφαρα μεγάλωναν στην άκρη

του. Πάνω από τον φράχτη στη μια πλευρά του

λιβαδιού, βλέπαμε ένα οργωμένο χωράφι, και από

την άλλη, βλέπαμε πάνω από μια αυλόπορτα το σπίτι

του αφέντη μας, το οποίο βρισκόταν στην άκρη του

δρόμου· Στο επάνω μέρος  του λιβαδιού υπήρχε μια

φυτεία από έλατα, και στο κάτω μέρος έτρεχε ένα

ρυάκι με απότομη όχθη.

Όταν ήμουν μικρό πουλάρι τρεφόμουν με το γάλα της

μητέρας μου, καθώς δεν μπορούσα να φάω χορτάρι.

Κατά την διάρκεια της ημέρας έτρεχα στο πλάι της,

και το βράδυ ξάπλωνα κοντά της. Όταν έκανε ζέστη,

συνηθίζαμε να στεκόμαστε κοντά στην λιμνούλα στην σκιά

των δέντρων, και όταν έκανε κρύο, είχαμε μια ζεστή

αποθήκη κοντά στην φυτεία. Όταν μεγάλωσα ώστε

να μπορώ να φάω χορτάρι, η μητέρα μου πήγαινε

για δουλεία την ημέρα, και επέστρεφε το απόγευμα.

Υπήρχαν έξι νεαρά πουλάρια στο λιβάδι εκτός

από εμένα· ήταν μεγαλύτερα από εμένα. Μερικά ήταν

τόσο μεγάλα όσο και τα μεγαλύτερα σε ηλικία άλογα. Εγώ

έτρεχα μαζί τους, και περνούσα ωραία. Καλπάζαμε όλα

μαζί γύρω-γύρω στο λιβάδι, όσο

γρηγορότερα μπορούσαμε. Μερικές φορές το

παιχνίδι μας γινόταν λίγο άγριο, καθώς συχνά δάγκωναν

και κλοτσούσαν εκτός από το να καλπάζουν.

Μια μέρα, μετά από αρκετές κλωτσιές, η μητέρα

μου χλιμίντρησε να πάω κοντά της, και μου είπε:

«Εύχομαι να δώσεις σημασία σε αυτό που θα σου

πω. Τα πουλάρια που μένουν εδώ είναι πολύ καλά,

αλλά είναι πουλάρια για κάρα, και ,βέβαια, δεν

έχουν μάθει καλούς τρόπους, εσύ αντίθετα

ανατράφηκες καλά· ο πατέρας σου έχει ένα καλό

όνομα σε αυτά τα μέρη, και ο παππούς σου κέρδισε

το κύπελλο δυο φορές στους αγώνες του Newmarket?

Η γιαγιά σου είχε τη γλυκύτερη διάθεση από κάθε

άλλο άλογο που ξέρω, και επίσης νομίζω ότι δεν με

έχεις δει ποτέ να κλοτσάω ή να δαγκώνω.

Ελπίζω να γίνεις ένα καλό και ευγενικό άλογο, και

να μην αποκτήσεις ποτέ κακές συνήθειες· Να κάνεις

τη δουλεία σου με προθυμία, να σηκώνεις  τα πόδια

σου ψηλά όταν βαδίζεις , και ποτέ να μην

δαγκώνεις ή να κλωτσάς ακόμα κι όταν παίζεις.»

Ποτέ δεν ξέχασα τις συμβουλές της μητέρας μου· ήξερα ότι ήταν ένα σοφό γέρικο άλογο, και ο αφέντης μας την αγαπούσε πολύ. Το όνομά της ήταν Δούκισσα, αλλά συχνά την φώναζε κατοικίδιο.

Ο αφέντης μας ήταν ένας καλός, και ευγενικός

άνθρωπος. Μας έδινε καλό φαγητό, καλή κατοικία,

και όμορφα λόγια· μας μιλούσε τόσο ευγενικά όσο και

στο μικρό παιδί του. Τον συμπαθούσαμε όλοι, και η

μητέρα μου τον αγαπούσε πολύ. Όταν τον έβλεπε

στην πόρτα, χλιμίντριζε από ευτυχία, και πήγαινε

κοντά του. Αυτός την χάιδευε και της έλεγε ,

«λοιπόν, αγαπημένη μου γριά, και πως είναι η μικρή

μαυρούλα; » Ήμουν ολόμαυρη και, έτσι με

αποκαλούσε μαυρούλα? έπειτα μου έδινε ένα καλό

κομμάτι ψωμί, και μερικές φορές έφερνε και ένα

καρότο για τη  μητέρα μου. Όλα τα άλογα έρχονταν

κοντά του, αλλά νομίζω ότι ήμασταν τα αγαπημένα

του. Η μητέρα μου ήταν εκείνη που πάντα τον

πήγαινε να δει κάποια παράσταση στην πόλη

τις ημέρες της αγοράς.

Υπήρχε ένα αγόρι που βοηθούσε στα χωράφια, ο Ντικ. Μερικές φορές ερχόταν μέσα στο λιβάδι μας για να κόψει βατόμουρα από τον φράχτη. Όταν έτρωγε όσα ήθελε έκανε όπως έλεγε, πλάκα με τα πουλάρια, πετώντας τους πέτρες και ξύλα με σκοπό να τα κάνει να καλπάσουν. Εμάς δεν μας ένοιαζε διότι μπορούσαμε να καλπάσουμε μακριά· αλλά κάποιες φορές η πέτρα μας χτυπούσε και μας τραυμάτιζε.

Μια μέρα έπαιζε πάλι το ίδιο παιχνίδι, και δεν

ήξερε ότι ο αφέντης μας ήταν στο διπλανό αγρό

και, έβλεπε τι γινόταν. Πηδώντας πάνω από τον

φράχτη αιφνιδιαστικά, άρπαξε τον Ντικ από το

χέρι, και του έδωσε τέτοια μπουνιά στο αυτί που

τον έκανε να ουρλιάζει από τον πόνο και την

έκπληξη. Αμέσως μόλις είδαμε τον αφέντη, τρέξαμε

κοντά για να δούμε τι συμβαίνει.

«Κακό αγόρι!» είπε, «Κακό αγόρι! Να

κυνηγάς τα πουλάρια!  Αυτή δεν είναι η

πρώτη φορά, ούτε η δεύτερη, αλλά θα είναι η

τελευταία ? να - πάρε τα λεφτά σου και πήγαινε σπίτι.

Δεν σε θέλω στην φάρμα μου ξανά». Από τότε δεν

ξαναείδαμε τον Ντικ. Ο γέρο Ντανιέλ, ο άνθρωπος

που φρόντιζε τα άλογα, ήταν τόσο ευγενικός όσο και

ο αφέντης μας, και έτσι περνούσαμε καλά.