Poema 7

Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes
a tus ojos oce?nicos.
All? se estira y arde en la m?s alta hoguera
mi soledad que da vueltas los brazos como un
n?ufrago.
Hago rojas se?ales sobre tus ojos ausentes
que olean como el mar a la orilla de un faro.
Solo guardas tinieblas, hembra distante y m?a,
de tu mirada emerge a veces la costa del espanto.
Inclinado en las tardes echo mis tristes redes
a ese mar que sacude tus ojos oce?nicos.
Los p?jaros nocturnos picotean las primeras estrellas
que centellean como mi alma cuando te amo.
Galopa la noche en su yegua sombr?a
desparramando espigas azules sobre el campo.

Ποίημα 7

Σκυμμένος τα δειλινά απλώνω τα θλιμμένα μου δίχτυα

στα ωκεάνια μάτια σου.

Εκεί απλώνεται και καίγεται στην πιο ψηλή φωτιά

η  μοναξιά μου που κουνά τα μπράτσα της  σαν ναυαγός.

Στέλνω κόκκινα σινιάλα στα μάτια σου που απουσιάζουν

που κυματίζουν όπως η θάλασσα  στην άκρη ενός φάρου.

Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου,

από το βλέμμα σου αναδύεται μερικές φορές η ακτή του τρόμου.

Σκυμμένος τα δειλινά ρίχνω τα θλιμμένα μου δίχτυα

σ? αυτή τη θάλασσα που ταράζει τα ωκεάνια μάτια σου.

Τα πουλιά της νύχτας ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια

που λάμπουν σαν την ψυχή μου όταν σ? αγαπώ.

Η νύχτα καλπάζει στην σκοτεινή φοράδα της

σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα στους αγρούς.