The happy prince 

 Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας (απόσπασμα)

High above the city, on a tall column, stood the statue of the Happy Prince. He was gilded all over with thin leaves of fine gold, for eyes he had two bright sapphires, and a large red ruby glowed on his sword-hilt.

He was very much admired indeed. "He is as beautiful as a weathercock," remarked one of the Town Councillors who wished to gain a reputation for having artistic tastes; "only not quite so useful," he added, fearing lest people should think him unpractical, which he really was not.

"Why can't you be like the Happy Prince?" asked a sensible mother of her little boy who was crying for the moon. "The Happy Prince never dreams of crying for anything."

"I am glad there is some one in the world who is quite happy," muttered a disappointed man as he gazed at the wonderful statue.

"He looks just like an angel," said the Charity Children as they came out of the cathedral in their bright scarlet cloaks and their clean white pinafores.

"How do you know?" said the Mathematical Master, "you have never seen one."

"Ah! but we have, in our dreams," answered the children; and the Mathematical Master frowned and looked very severe, for he did not approve of children dreaming.

One night there flew over the city a little Swallow. His friends had gone away to Egypt six weeks before, but he had stayed behind, for he was in love with the most beautiful Reed. He had met her early in the spring as he was flying down the river after a big yellow moth, and had been so attracted by her slender waist that he had stopped to talk to her.

"Shall I love you?" said the Swallow, who liked to come to the point at once, and the Reed made him a low bow. So he flew round and round her, touching the water with his wings, and making silver ripples. This was his courtship, and it lasted all through the summer.

"It is a ridiculous attachment," twittered the other Swallows; "she has no money, and far too many relations"; and indeed the river was quite full of Reeds. Then, when the autumn came they all flew away.

After they had gone he felt lonely, and began to tire of his lady- love. "She has no conversation," he said, "and I am afraid that she is a coquette, for she is always flirting with the wind." And certainly, whenever the wind blew, the Reed made the most graceful curtseys. "I admit that she is domestic," he continued, "but I love travelling, and my wife, consequently, should love travelling also."

"Will you come away with me?" he said finally to her; but the Reed shook her head, she was so attached to her home.

"You have been trifling with me," he cried. "I am off to the Pyramids. Good-bye!" and he flew away.

All day long he flew, and at night-time he arrived at the city. "Where shall I put up?" he said; "I hope the town has made preparations."

Then he saw the statue on the tall column.

"I will put up there," he cried; "it is a fine position, with plenty of fresh air." So he alighted just between the feet of the Happy Prince.

"I have a golden bedroom," he said softly to himself as he looked round, and he prepared to go to sleep; but just as he was putting his head under his wing a large drop of water fell on him. "What a curious thing!" he cried; "there is not a single cloud in the sky, the stars are quite clear and bright, and yet it is raining. The climate in the north of Europe is really dreadful. The Reed used to like the rain, but that was merely her selfishness."

Then another drop fell.

"What is the use of a statue if it cannot keep the rain off?" he said; "I must look for a good chimney-pot," and he determined to fly away.

But before he had opened his wings, a third drop fell, and he looked up, and saw - Ah! what did he see?

The eyes of the Happy Prince were filled with tears, and tears were running down his golden cheeks. His face was so beautiful in the moonlight that the little Swallow was filled with pity.

"Who are you?" he said.

"I am the Happy Prince."

"Why are you weeping then?" asked the Swallow; "you have quite drenched me."

"When I was alive and had a human heart," answered the statue, "I did not know what tears were, for I lived in the Palace of Sans- Souci, where sorrow is not allowed to enter. In the daytime I played with my companions in the garden, and in the evening I led the dance in the Great Hall. Round the garden ran a very lofty wall, but I never cared to ask what lay beyond it, everything about me was so beautiful. My courtiers called me the Happy Prince, and happy indeed I was, if pleasure be happiness. So I lived, and so I died. And now that I am dead they have set me up here so high that I can see all the ugliness and all the misery of my city, and though my heart is made of lead yet I cannot chose but weep."

"What! is he not solid gold?" said the Swallow to himself. He was too polite to make any personal remarks out loud.

Far away," continued the statue in a low musical voice, "far away in a little street there is a poor house. One of the windows is open, and through it I can see a woman seated at a table. Her face is thin and worn, and she has coarse, red hands, all pricked by the needle, for she is a seamstress. She is embroidering passion- flowers on a satin gown for the loveliest of the Queen's maids-of- honour to wear at the next Court-ball. In a bed in the corner of the room her little boy is lying ill. He has a fever, and is asking for oranges. His mother has nothing to give him but river water, so he is crying. Swallow, Swallow, little Swallow, will you not bring her the ruby out of my sword-hilt? My feet are fastened to this pedestal and I cannot move."

"I am waited for in Egypt," said the Swallow. "My friends are flying up and down the Nile, and talking to the large lotus- flowers. Soon they will go to sleep in the tomb of the great King. The King is there himself in his painted coffin. He is wrapped in yellow linen, and embalmed with spices. Round his neck is a chain of pale green jade, and his hands are like withered leaves."

"Swallow, Swallow, little Swallow," said the Prince, "will you not stay with me for one night, and be my messenger? The boy is so thirsty, and the mother so sad."

"I don't think I like boys," answered the Swallow. "Last summer, when I was staying on the river, there were two rude boys, the miller's sons, who were always throwing stones at me. They never hit me, of course; we swallows fly far too well for that, and besides, I come of a family famous for its agility; but still, it was a mark of disrespect."

But the Happy Prince looked so sad that the little Swallow was sorry. "It is very cold here," he said; "but I will stay with you for one night, and be your messenger."

"Thank you, little Swallow," said the Prince.

So the Swallow picked out the great ruby from the Prince's sword, and flew away with it in his beak over the roofs of the town.

Ψηλά, πάνω από την πόλη, σε ένα ψηλό βάθρο, στεκόταν το άγαλμα του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα. Ήταν καλυμμένος ολόκληρος με λεπτά φύλλα καθαρού χρυσού, για μάτια είχε δύο λαμπρά ζαφείρια και ένα μεγάλο κόκκινο ρουμπίνι έλαμπε πάνω στη λαβή του σπαθιού του.

Πραγματικά τον θαύμαζαν πολύ. ΄΄Είναι τόσο όμορφος όσο ένας ανεμοδείκτης΄΄ παρατήρησε ένας από τους δημοτικούς συμβούλους, ο οποίος ευχήθηκε να αποκτήσει φήμη για το καλλιτεχνικό του γούστο΄΄ όμως όχι και τόσο χρήσιμος,΄΄ πρόσθεσε, ώστε να μην νομίζουν οι απλοί άνθρωποι ότι δεν ήταν πρακτικό μυαλό, πράγμα που δεν ίσχυε.

΄΄Γιατί δεν μπορείς να γίνεις όπως ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας;΄΄ ρώτησε μία πρακτική μητέρα το μικρό της γιο που έκλαιγε ζητώντας το φεγγάρι. ΄΄Ποτέ δεν περνά από το μυαλό του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα να κλάψει για κάτι .΄΄

΄΄Χαίρομαι που υπάρχει κάποιος σ? αυτόν τον κόσμο που είναι λιγάκι χαρούμενος.΄΄ ψέλλισε ένας απογοητευμένος άνδρας καθώς ατένιζε το υπέροχο άγαλμα.

΄΄Μοιάζει σαν άγγελος΄΄, είπαν τα παιδιά ενός φιλόπτωχου καθώς έβγαιναν από τον καθεδρικό ναό ντυμένα με τους κατακόκκινους μανδύες τους και τις καθαρές λευκές φορεσιές τους.

΄΄Πώς το ξέρεις;΄΄ είπε ο δάσκαλος των μαθηματικών ΄΄, δεν έχεις δει ποτέ κανέναν.΄΄

΄΄ Μα, έχουμε δει στα όνειρα μας΄΄ απάντησαν τα παιδιά και ο δάσκαλος των μαθηματικών συνοφρυώθηκε και κοίταξε πολύ αυστηρά, γιατί εκείνος δεν ενέκρινε τα παιδικά όνειρα.

Μία νύχτα πέταξε εκεί κοντά στην πόλη ένα μικρό Χελιδόνι. Οι φίλοι του είχαν πετάξει για την Αίγυπτο έξι εβδομάδες νωρίτερα, αλλά εκείνο έμεινε πίσω, επειδή είχε ερωτευτεί την πιο όμορφη Κουφαηδόνα. Την είχε συναντήσει νωρίτερα την άνοιξη καθώς πετούσε πάνω από το ποτάμι ακολουθώντας έναν μεγάλο κίτρινο σκόρο, και γοητεύτηκε τόσο πολύ από την λεπτή της μέση που σταμάτησε για να της μιλήσει.

΄΄Μπορώ να σε αγαπήσω;΄΄ είπε το χελιδόνι που του άρεσε να μπαίνει αμέσως στο θέμα και η Κουφαηδόνα του έκανε μια μικρή υπόκλιση. Έτσι εκείνο πέταξε γύρω της, αγγίζοντας το νερό με τα φτερά του και κάνοντας ασημένια κυματάκια. Αυτό ήταν το φλερτ και κράτησε όλο το καλοκαίρι.

΄΄ Είναι ένας γελοίος δεσμό΄΄, τιτίβισαν τα άλλα χελιδόνια, ΄΄ αυτή δεν έχει καθόλου χρήματα και έχει πάρα πολλούς συγγενείς΄΄ και πράγματι ο ποταμός ήταν γεμάτος από κουφαηδόνια. Μετά, όταν ήρθε το φθινόπωρο όλα πέταξαν μακριά.

Αργότερα, αφού έφυγαν, ένιωσε μόνο και άρχισε να κουράζεται απ? την αγαπημένη του. ΄΄Δε συζητάει καθόλου΄΄, είπε ΄΄και φοβάμαι πως είναι μία κοκέτα επειδή πάντα φλερτάρει με τον άνεμο". Και βέβαια όποτε φυσούσε ο άνεμος η Κουφαηδόνα έκανε τις πιο χαριτωμένες υποκλίσεις. ΄΄Ομολογώ πως είναι εγχώριο πτηνό΄΄ συνέχισε ΄΄αλλά εμένα μου αρέσει να ταξιδεύω και η γυναίκα μου, συνεπώς, πρέπει να αγαπάει τα ταξίδια επίσης΄΄.

΄΄Θα έρθεις μακριά μαζί μου;΄΄ τη ρώτησε τελικά, αλλά η Κουφαηδόνα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, ήταν πολύ δεμένη με το σπίτι της.

΄΄ Έπαιξες με την αγάπη μου΄΄, της είπε. ΄΄Φεύγω για τις πυραμίδες. Αντίο΄΄ και πέταξε μακριά.

Όλη τη μέρα πετούσε και τη νύχτα έφτασε στην πόλη. ΄΄Πού να κουρνιάσω;΄΄ είπε. ΄΄Ελπίζω η πόλη να έχει κάνει τις κατάλληλες προετοιμασίες.΄΄.

Τότε είδε το άγαλμα στο ψηλό βάθρο.

΄΄Θα κουρνιάσω εκεί΄΄ είπε, ΄΄είναι ένα ιδανικό μέρος με πολύ καθαρό αέρα΄΄. Κι έτσι φώλιασε ανάμεσα στα πόδια του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα.

΄΄ Έχω μια χρυσή κρεβατοκάμαρα΄΄, είπε απαλά στον εαυτό του καθώς κοιτούσε γύρω του και ετοιμάστηκε να κοιμηθεί αλλά καθώς έβαζε το κεφάλι του κάτω από τη φτερούγα του μία τεράστια σταγόνα νερό έπεσε πάνω του. ΄΄Τί παράξενο΄΄, είπε ΄΄δεν υπάρχει κανένα σύννεφο στον ουρανό, τα αστέρια λάμπουν κι όμως βρέχει. Το κλίμα στην βόρεια Ευρώπη είναι πραγματικά φρικτό. Στην Κουφαηδόνα άρεσε η βροχή,

αλλά αυτό ήταν απλά ο εγωισμός της΄΄.

Έπειτα έπεσε άλλη μία σταγόνα.

΄΄Ποια η χρησιμότητα του αγάλματος αν δεν μπορεί να κρατάει μακριά τις σταγόνες της βροχής;΄΄, είπε ΄΄πρέπει να ψάξω για μία καλή καπνοδόχο να φωλιάσω, ΄΄και αποφάσισε να πετάξει μακριά.

Μα πριν προλάβει να ανοίξει τα φτερά του μία τρίτη σταγόνα έπεσε και όταν κοίταξε ψηλά, είδε, α!. Μα τι ήταν αυτό που είδε;

Τα μάτια του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα ήταν γεμάτα δάκρυα και τα δάκρυα κυλούσαν στα χρυσαφένια του μάγουλα. Το πρόσωπο του ήταν τόσο όμορφο στο φως του φεγγαριού που το μικρό χελιδόνι γέμισε οίκτο.

΄΄Ποιος είσαι;΄΄ ρώτησε.

΄΄Είμαι ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας. ΄΄

΄΄ Και τότε γιατί κλαις; ΄΄ ρώτησε το χελιδόνι, ΄΄με κατέβρεξες.΄΄

΄΄ Όταν ζούσα και είχα ανθρώπινη καρδιά΄΄, απάντησε ο πρίγκιπας, ΄΄δεν ήξερα τι είναι τα δάκρυα, επειδή ζούσα στο παλάτι του Sans ? Souci, όπου η λύπη δεν έβρισκε είσοδο να μπει. Τη μέρα έπαιζα με τους φίλους μου στον κήπο και το βράδυ ήμουν πρώτος στο χορό στη Μεγάλη Αίθουσα. Ο κήπος περιστοιχιζόταν από έναν πανύψηλο τοίχο, αλλά ποτέ δεν αναρωτήθηκα τι βρισκόταν πέρα από αυτόν, όλα για μένα ήταν τόσο όμορφα. Οι αυλικοί μου με φώναζαν ΄΄Ευτυχισμένο Πρίγκιπα΄΄ , και ήμουν πράγματι χαρούμενος, αν η ευχαρίστηση είναι το ίδιο με την ευτυχία. Έτσι έζησα και έτσι πέθανα. Και τώρα που είμαι νεκρός με στήσανε εδώ, τόσο ψηλά που μπορώ να βλέπω όλη την ασχήμια και τη δυστυχία της πόλης μου και παρόλο που η καρδιά μου είναι φτιαγμένη από μολύβι δεν μπορώ παρά να κλαίω.

΄΄ Τι ; Δεν είναι από ατόφιο χρυσάφι;΄΄ σκέφτηκε το Χελιδόνι. Ήταν πολύ ευγενικό για να κάνει κάποιο προσωπικό σχόλιο φωναχτά.

΄΄Μακριά΄΄, συνέχισε το άγαλμα με την χαμηλόφωνη μελωδική φωνή του΄΄ πολύ μακριά σε ένα μικρό δρομάκι είναι ένα φτωχόσπιτο. Ένα από τα παράθυρά του είναι ανοικτό και μέσα απ΄ αυτό βλέπω μία γυναίκα να κάθεται σ? ένα τραπέζι. Το πρόσωπο της είναι αδύνατο και κουρασμένο και έχει τραχιά, κόκκινα χέρια τρυπημένα από βελόνα, επειδή είναι ράφτρα. Κεντάει λουλούδια του πάθους σε μια σατέν τουαλέτα για την πιο αξιαγάπητη δεσποινίδα επί των τιμών της βασίλισσας που θα το φορέσει στον επόμενο Βασιλικό χορό. Σ? ένα κρεβάτι στη γωνιά του δωματίου ο μικρός άρρωστο γιος της είναι ξαπλωμένος. Έχει πυρετό και ζητάει πορτοκάλια. Η μητέρα του δεν έχει τίποτα να του δώσει παρά μόνο νερό από το ποτάμι και το παιδί κλαίει.

΄΄Χελιδόνι, χελιδόνι, χελιδονάκι, μπορείς να βγάλεις το ρουμπίνι από τη λαβή του σπαθιού μου και να της το πας; Τα πόδια μου είναι στερεωμένα σε αυτό το βάθρο και δεν μπορώ να κινηθώ.΄΄

΄΄Με περιμένουν στην Αίγυπτο΄΄, είπε το χελιδόνι΄΄. Οι φίλοι μου πετούν πάνω ? κάτω στο Νείλο και μιλούν στα μεγάλα νούφαρα. Σύντομα θα κοιμηθούν στον τάφο του Μεγάλου Φαραώ. Ο βασιλιάς βρίσκεται εκεί στο πολύχρωμο φέρετρό του. Είναι τυλιγμένος σε ένα κίτρινο λινό και ταριχευμένος με αρώματα. Γύρω από τον λαιμό του υπάρχει μία αλυσίδα με χλωμούς πράσινους νεφρίτες και τα χέρια του μοιάζουν με μαραμένα φύλλα.

«Χελιδόνι, χελιδόνι, χελιδονάκι΄΄, είπε ο Πρίγκιπα,ς ΄΄δε θα μείνεις μία νύχτα μαζί μου, να γίνεις ο αγγελιοφόρος μου; Το αγόρι διψάει τόσο πολύ και η μητέρα του είναι τόσο λυπημένη.΄΄

΄΄Δεν νομίζω πως μου αρέσουν τα αγόρια΄΄, απάντησε το Χελιδόνι. ΄΄Πέρσι το καλοκαίρι που έμενα στο ποτάμι, ήρθαν εκεί δύο αγενή αγόρια, τα παιδιά του μυλωνά, και μου πέταγαν καθημερινά πέτρες. Δεν με πέτυχαν ποτέ φυσικά, εμείς τα χελιδόνια πετάμε πολύ καλά γι΄ αυτό, και εξάλλου κατάγομαι από οικογένεια που φημίζεται για τη σβελτάδα της, αλλά αυτό ήταν ένα σημάδι ασέβειας.

Αλλά ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας φάνηκε τόσο λυπημένος που το μικρό χελιδονάκι το μετάνιωσε.

΄΄Κάνει πολύ κρύο εδώ΄΄, είπε, ΄΄αλλά θα μείνω μαζί σου για μία νύχτα και θα γίνω ο αγγελιοφόρος σου.΄΄

΄΄Σ΄ ευχαριστώ χελιδονάκι ΄΄, είπε ο Πρίγκιπας.

Έτσι, το χελιδόνι διάλεξε το μεγάλο ρουμπίνι από το ξίφος του πρίγκιπα και πέταξε μακριά με αυτό στο ράμφος του πάνω από τις σκεπές της πόλης.